Τον Τελευταιο καιρό πληθαίνουν οι εκτιμήσεις ότι το κούρεμα κατά 50% των ελληνικών ομολόγων δεν επαρκεί και πως πρέπει να υπάρξει μεγαλύτερο για να υποχωρήσει το χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020, που είναι ο στόχος.
Μαζί πληθαίνουν και οι ανησυχίες και τα ερωτήματα για το αν η Ελλάδα είναι καταδικασμένη και αν υπάρχει διέξοδος.
Φυσικά, δεν πρόκειται για μια νέα συζήτηση. ‘Ηδη, από το 2010 αρκετοί, ακόμη και εντός του ΔΝΤ, επέμεναν στην ανάγκη ενός συνολικού κουρέματος του ελληνικού χρέους. Η επιλογή αυτή απορρίφθηκε πολλές φορές με το πρόσχημα ότι η ΕΕ ήταν εντελώς απροετοίμαστη.
Πράγματι, εκείνη την εποχή υπήρχαν ακόμη περιθώρια χειρισμών για την ελληνική οικονομία. Υπήρχε η ελπίδα ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα εξυγίανσης της οικονομίας. ‘Οτι θα υλοποιούσε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν ώθηση στην παραγωγικότητα, θα έκανε τις αποκρατικοποιήσεις, θα μείωνε τον δημόσιο τομέα κ.λπ. ‘Ομως οι κυβερνήσειςτου κ. Γιώργου Παπανδρέου έκαναν ελάχιστα (διαφθαρμένοι - ντροπή τους). Αντιθέτως, κατέφυγαν σε φορολογικές επιδρομές για να κλείσουν τις τρύπες και να πάρει η χώρα την «επόμενη δόση». Ωστόσο, αυτή η πολιτικά εύκολη λύση οδήγησε σε συρρίκνωση της κατανάλωσης και των επενδύσεων και στον μαρασμό της οικονομίας. Είναι λοιπόν η Ελλάδα καταδικασμένη; Η απάντηση θα ήταν καταφατική αν η χώρα δεν διέθετε τεράστιο αναξιοποίητο ενεργητικό που μπορεί να υποδεχθεί επενδύσεις όπως π. χ. είναι το ελληνικό σε συνδυασμό με τη δυνατότητα δημιουργίας μεγάλων καζίνων ή θεματικών πάρκων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σέλτον ‘Αντελσον, ο 8ος πλουσιότερος άνθρωπος στις ΗΠΑ, έχει ήδη από το 2008 ζητήσει τις αλυκές Αναβύσσου για τον σκοπό αυτόν.
Επίσης, η πορεία της οικονομίας θα επηρεαστεί θετικά αν αξιοποιηθεί το ΕΣΠΑ και πάρει μπροστά το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, που όπως επισήμανε πρόσφατα στη Βουλή ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, κ. Γιώργος Προβόπουλος, «έχει τον υψηλότερο πολλαπλασιαστή από όλες τις κατηγορίες δημοσίων δαπανών». Στην ίδια συζήτηση ο κ. Προβόπουλος τόνισε ότι προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, π.χ. για ιδιωτικοποιήσεις, δεν έχει μόνο πρωτογενές αποτέλεσμα, αλλά και δευτερογενές, αφού όποιος θα έβαζε χρήματα για να αγοράσει μια εταιρεία δεν θα το έκανε μόνο για να την αγοράσει, αλλά και για να την αναπτύξει.
Υπάρχουν λοιπόν παράγοντες που δείχνουν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να εισέλθει και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι και η ευρωπαϊκή οικονομία δεν θα ολισθήσει σε μια μεγαλύτερη οικονομική κάμψη με απρόβλεπτες συνέπειες.
Μαζί πληθαίνουν και οι ανησυχίες και τα ερωτήματα για το αν η Ελλάδα είναι καταδικασμένη και αν υπάρχει διέξοδος.
Φυσικά, δεν πρόκειται για μια νέα συζήτηση. ‘Ηδη, από το 2010 αρκετοί, ακόμη και εντός του ΔΝΤ, επέμεναν στην ανάγκη ενός συνολικού κουρέματος του ελληνικού χρέους. Η επιλογή αυτή απορρίφθηκε πολλές φορές με το πρόσχημα ότι η ΕΕ ήταν εντελώς απροετοίμαστη.
Πράγματι, εκείνη την εποχή υπήρχαν ακόμη περιθώρια χειρισμών για την ελληνική οικονομία. Υπήρχε η ελπίδα ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας θα μπορούσε να εφαρμόσει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα εξυγίανσης της οικονομίας. ‘Οτι θα υλοποιούσε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα έδιναν ώθηση στην παραγωγικότητα, θα έκανε τις αποκρατικοποιήσεις, θα μείωνε τον δημόσιο τομέα κ.λπ. ‘Ομως οι κυβερνήσειςτου κ. Γιώργου Παπανδρέου έκαναν ελάχιστα (διαφθαρμένοι - ντροπή τους). Αντιθέτως, κατέφυγαν σε φορολογικές επιδρομές για να κλείσουν τις τρύπες και να πάρει η χώρα την «επόμενη δόση». Ωστόσο, αυτή η πολιτικά εύκολη λύση οδήγησε σε συρρίκνωση της κατανάλωσης και των επενδύσεων και στον μαρασμό της οικονομίας. Είναι λοιπόν η Ελλάδα καταδικασμένη; Η απάντηση θα ήταν καταφατική αν η χώρα δεν διέθετε τεράστιο αναξιοποίητο ενεργητικό που μπορεί να υποδεχθεί επενδύσεις όπως π. χ. είναι το ελληνικό σε συνδυασμό με τη δυνατότητα δημιουργίας μεγάλων καζίνων ή θεματικών πάρκων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Σέλτον ‘Αντελσον, ο 8ος πλουσιότερος άνθρωπος στις ΗΠΑ, έχει ήδη από το 2008 ζητήσει τις αλυκές Αναβύσσου για τον σκοπό αυτόν.
Επίσης, η πορεία της οικονομίας θα επηρεαστεί θετικά αν αξιοποιηθεί το ΕΣΠΑ και πάρει μπροστά το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, που όπως επισήμανε πρόσφατα στη Βουλή ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, κ. Γιώργος Προβόπουλος, «έχει τον υψηλότερο πολλαπλασιαστή από όλες τις κατηγορίες δημοσίων δαπανών». Στην ίδια συζήτηση ο κ. Προβόπουλος τόνισε ότι προσέλκυση ξένων κεφαλαίων, π.χ. για ιδιωτικοποιήσεις, δεν έχει μόνο πρωτογενές αποτέλεσμα, αλλά και δευτερογενές, αφού όποιος θα έβαζε χρήματα για να αγοράσει μια εταιρεία δεν θα το έκανε μόνο για να την αγοράσει, αλλά και για να την αναπτύξει.
Υπάρχουν λοιπόν παράγοντες που δείχνουν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να εισέλθει και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι και η ευρωπαϊκή οικονομία δεν θα ολισθήσει σε μια μεγαλύτερη οικονομική κάμψη με απρόβλεπτες συνέπειες.
No comments:
Post a Comment