Ο άνεργος εργοδότης

   

Ο άνεργος εργοδότης Βοστινιώτης Παναγιώτης

"Ήμουν μαθητής Γυμνασίου ακόμη, όταν είχα δει, μια  φωτογραφία από την εποχή της μεγάλης κρίσης του '29.  Ήταν ασπρόμαυρη, αλλά και έγχρωμη να ήταν τα ίδια χρώματα θα έδειχνε: άσπρο και μαύρο! Έδειχνε έναν ρακένδυτο Γερμανό, άνεργο ανθρακωρύχο, καθισμένο σ' ένα υπαίθριο παγκάκι, τυλιγμένο με ένα παλιό παλτό, να τρέμει κυριολεκτικά από το κρύο!

Η φωτογραφία είχε βγει, έξω από ένα ανθρακωρυχείο της κοιλάδας του Ρουρ, στο οποίο ο κακόμοιρος εκείνος δούλευε πριν λίγο καιρό. Το τοπίο χιονισμένο, κατάλευκο, ο ουρανός όμως φορτωμένος με μαύρα σύννεφα! Στον προαύλιο χώρο, που ήταν περιφραγμένος με ψηλούς σιδερένιους πασσάλους και συρματοπλέγματα, η φωτογραφία έδειχνε ένα κατάμαυρο σωρό, έναν κώνο από κάρβουνο και στο βάθος κάτι κτήρια.

Τίποτε άλλο δεν έδειχνε! Κάτω από την φωτογραφία δυο γραμμές εξηγούσαν ότι το κάρβουνο που ήταν πίσω από τον άνεργο ανθρακωρύχο, είχε βγει από τα σπλάχνα της γης την προηγούμενη χρονιά, αλλά εξ' αιτίας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης έμεινε απούλητο! Τότε λόγω και των λιγοστών μου γνώσεων γύρω από την πολιτική οικονομία (τις λεγόμενες σχέσεις ιδιοκτησίας και τα παρόμοια), δεν μπορούσα να εξηγήσω το φαινόμενο! Η φωτογραφία εκείνη που ήταν σε μια σελίδα εφημερίδας μου είχε προξενήσει μεγάλη εντύπωση! Ένας άνθρωπος να ξεπαγιάζει στο κρύο και δίπλα του, άθικτος ένας τεράστιος σωρός, ένα βουνό από κάρβουνο; Έκοψα θυμάμαι ολόκληρη τη σελίδα και την καρφίτσωσα στον τοίχο, δίπλα από το τζάκι του σπιτιού μας, που ήταν στην άκρη του χωριού. Ερχόταν κανένας φίλος, έβλεπε την «εφημερίδα του τοίχου» την δική μου «ντατζεμπάο» και αρχίζαμε τις αναλύσεις! Η γιαγιά μας άκουγε με ανησυχία εκείνες τις συζητήσεις, γιατί ήταν καμμένη απ' τον εμφύλιο κι ένα χειμωνιάτικο βράδυ, μη έχοντας με τι άλλο να ανάψει το τζάκι, κατέβασε από τον τοίχο την εφημερίδα και σ' ένα λεπτό εκείνη η φωτογραφία με τον τεράστιο σωρό του κάρβουνου της κοιλάδας του Ρουρ έγινε στάχτη!

Από το 1929, πέρασαν 80 τόσα  χρόνια, και σίγουρα πολύ νερό κύλησε στο ομώνυμο ποτάμι της κοιλάδας του Ρουρ! Το ανθρακωρυχείο της φωτογραφίας εκείνης, μπορεί να μην υπάρχει σήμερα (ο ανθρακωρύχος σίγουρα θα είχε γίνει κι αυτός στάχτη κάπου στο ανατολικό μέτωπο του πολέμου που ακολούθησε). Αιτία για να θυμηθώ ξανά εκείνη την παλιά φωτογραφία, έγινε μια συζήτηση που άκουσα για την λεγόμενη υπερπαραγωγή κάρβουνου! Σκέφτομαι ότι στις μέρες μας κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να οργανώσει σε μια μεγάλη αίθουσα μια έκθεση φωτογραφίας με παρόμοιες εικόνες! Με φρέσκους «σωρούς» από απούλητο κάρβουνο, από απούλητα αυτοκίνητα (αυτοκινητοβιομηχανίες της Στουτγάρδης, Μιλάνου, Βαρκελώνης), με φρέσκους «σωρούς» από τις σιταποθήκες του Καναδά και των ΗΠΑ με το απούλητο σιτάρι, με «σωρούς» από τα εργοστάσια παραγωγής τηλεοράσεων στην Νοτιοανατολική Ασία, ψυγείων στην Σουηδία, με τις εταιρίες παραγωγής βελονιών στην Ινδονησία. Απέραντη η γκάμα των απούλητων προϊόντων, αποτέλεσμα της παγκόσμιας λεγόμενης ελεύθερης (βλέπε άναρχης) οικονομίας.

Μέχρι που να γίνει όμως αυτή η έκθεση, εμείς θα μπορούσαμε κάλλιστα με την δύναμη της φαντασίας μας αλλά και της σύγχρονης τεχνολογίας να συνθέσουμε-καθώς βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα- μία ακόμη ασπρόμαυρη φωτογραφία ίδια περίπου με εκείνη του παλιού ανθρακωρυχείου της κοιλάδας του Ρουρ, ίσως σε μια πιο μοντέρνα εκδοχή! Θα πρότεινα λοιπόν, για να αλλάξουμε και παραστάσεις να φύγουμε από την κοιλάδα του Ρουρ, όπου όπως είπαμε πιθανόν να μην υπάρχει εκείνο το ορυχείο, και να πάμε σ' ένα ανθρακωρυχείο αυτή τη φορά κάπου στην νότια Πολωνία, στην περιοχή του Κatowice, γνωστή για τα πλούσια κοιτάσματα άνθρακα! Εδώ είμαστε, σ' ένα σύγχρονο αυτή τη φορά ανθρακωρυχείο, με πανύψηλους γερανούς που ανεβάζουν το κάρβουνο ακόμη πιο ψηλά, σχηματίζοντας κάτι θεόρατους κώνους. Ας μπούμε στο προαύλιο και ας ξεκινήσουμε από κάτι σταθερό, από τον σωρό του απούλητου κάρβουνου. Δεξιά λοιπόν ας τοποθετήσουμε, έναν τεράστιο μαύρο κώνο από κάρβουνο, με ύψος h, με ακτίνα r και όγκο φυσικά V= (1/3) *( π) * (r*r) * (h). Μέχρι εδώ καλά πάμε! Αυτός ο σωρός τώρα έχει έναν ιδιοκτήτη, ένα φυσικό πρόσωπο,  ]ένα αφεντικό και είμαστε υποχρεωμένοι να το αναζητήσουμε γιατί αυτός είναι ο πραγματικός φύλακας αυτού του τεράστιου κώνου ]! Θα τον βρούμε στο βάθος της φωτογραφίας, εκεί που είναι εκείνα τα ψηλά κτήρια, καθισμένο σε μια περιστρεφόμενη πολυθρόνα, έχοντας ακριβώς δίπλα του ένα τετράποδο ντόπερμαν (dobermann) και στο σαλόνι κάτι άλλα δίποδα ντοπερμαν τους γνωστούς τύπους  με τα φουσκωτά μπράτσα, τους οπλισμένους σωματοφύλακες του! Έξω από την περίφραξη του ορυχείου, πίσω από τα συρματοπλέγματα, μπορούμε να φανταστούμε όχι έναν αλλά εκατοντάδες, ακόμη και χιλιάδες άνεργους ανθρακωρύχους, να τουρτουρίζουν τυλιγμένοι στα χειμωνιάτικα παλτά τους, άλλους να καπνίζουν αυτά τα τσιγάρα με τα μακρυά φίλτρα, άλλους να πίνουν από τα μικρά εκείνα μπουκαλάκια την βότκα Żubrówka κι άλλους να φτύνουν καταγής, ρίχνοντας και καμιά διαγώνια ματιά στο εσωτερικό της επιχείρησης που κάποτε ήταν κρατική! Ο ιδιοκτήτης μας σηκώνεται μερικές φορές από την πολυθρόνα του γραφείου, ρίχνει μια ματιά από το παράθυρο προς τα έξω και τον πιάνει πανικός. Αισθάνεται και αυτός τον εαυτό του σαν να είναι άνεργος! ¨Άνεργος εργοδότης, που ακούστηκε τέτοιο πράγμα! Μαύρες σκέψεις περνάνε από το μυαλό του, πιο μαύρες κι  από το κάρβουνο, καθ' ότι κάποτε ήταν και σημαίνον στέλεχος του παλιού (κομμουνιστικού) καθεστώτος! Ύστερα ξανακάθεται στο γραφείο του, ανοίγει μια ατζέντα, που περιέχει τους γνωστούς συναδέλφους και φίλους, μπας και βρει κανένα πελάτη! Τίποτα. Το μόνο που βρίσκει είναι έναν ιδιοκτήτη, αντιπρόσωπο μιας αυτοκινητοβιομηχανίας πρόθυμο να του αγοράσει μερικούς τόνους κάρβουνο αλλά και αυτούς με ανταλλαγή (κληριγκ όπως λέμε)! Να δώσει κάρβουνο και να πάρει κάποια μηχανή αυτοκινήτου. Τι να λέει το πράμα! Αν έπαιρνε και τον αντιπρόσωπο των Αμερικάνικων σιτηρών, τα ίδια θα του απαντούσε, πόσο κάρβουνο να του δώσει και πόσο στάρι να πάρει, απελπισία! -Δεν υπάρχουν άνθρωποι να αγοράσουν, ωρύεται! -Δεν υπάρχουν άνθρωποι! (Αυτοί που είναι έξω, τους εκατοντάδες, χιλιάδες άνεργους ανθρακωρύχους, άστους αυτούς.) Με αυτήν την κραυγή αγωνίας του αφεντικού ας τελειώσουμε την σύνθεση της «φωτογραφίας» μας, κι ας την τοποθετήσουμε προσεκτικά στον απέναντι τοίχο του σπιτιού μας, γιατί  μια φωτογραφία αξίζει όσες χίλιες λέξεις λένε οι Κινέζοι! 

Ας παρατηρήσουμε τώρα από μια απόσταση ασφαλείας την φωτογραφία μας, αυτό το λιτό έργο τέχνης που φτιάξαμε πριν από λίγο, και ας δούμε πιο προσεκτικά ένα ένα τα στοιχεία που την απαρτίζουν. Ας αρχίσουμε όπως λέμε από τους αντικειμενικούς παράγοντες, τον τεράστιο κώνο από κάρβουνο, τον όγκο του οποίου πριν λίγο υπολογίσαμε με μεγάλη ακρίβεια! Το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό ακόμη και του πιο αγαθού ανθρώπου είναι το εξής: Αλήθεια πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να απορροφηθεί αυτός ο τεράστιος κώνος!  Ένας, δύο, πέντε, δέκα χρόνια; Θα ξοδευτεί η δεν θα ξοδευτεί; Και πόσοι τέτοιοι κώνοι υπάρχουν στην Πολωνία, στην Ευρώπη, στον πλανήτη μας; Η κραυγή του ιδιοκτήτη ότι δεν «υπάρχουν άνθρωποι να αγοράσουν» τα λέει όλα! Δεύτερη σκέψη: -Αλήθεια πόσοι να είναι αυτοί που δυνητικά μπορούν να καταναλώσουν αυτήν την τεράστια ποσότητα κάρβουνου, σε μια χώρα σαν την Πολωνία, σε μια ήπειρο σαν την Ευρώπη, σ' έναν πλανήτη σαν τον δικό μας; Κάλλιστα μπορούμε να τους μετρήσουμε με ελάχιστο στατιστικό λάθος όπως λέμε: Είναι πάρα πολύ λίγοι κι αν ποντάρουμε μόνο σ' αυτούς, ίσως περάσουν 20-30 χρόνια! Και μέχρι τότε οι άνεργοι ανθρακωρύχοι τι θα κάνουν, θα ξεπαγιάζουν έξω από τα συρματοπλέγματα η θα …;

Να γιατί η κ. Μερκελ θέλει να προετοιμάσει τους λαούς της Ευρώπης σε μια μακρόχρονη περίοδο δημοσιονομικής λέει λιτότητας! Ακριβώς γι αυτό, τόσα περίπου χρόνια χρειάζονται για να καταναλωθεί το παραχθέν «κάρβουνο»! Αλλά μήπως αυτός ο τεράστιος σωρός σημαίνει σε τελική ανάλυση ότι οι άνθρωποι δουλέψανε περισσότερες ώρες απ' ότι θα έπρεπε; Αν δουλεύανε λιγότερο δεν θα βγάζανε τόσο πολύ κάρβουνο. Μήπως σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι ανταμείφθηκαν πολύ λιγότερο απ ότι θα έπρεπε; Αν ανταμείβονταν καλύτερα θα μπορούσαν να αγοράσουν τουλάχιστον το κάρβουνο που οι ίδιοι παρήγαγαν. Σ' αυτά τα ερωτήματα έρχεται εδώ να απαντήσει η θεωρία της υπεραξίας! Και δεν φθάνει  που δουλέψανε παραπάνω απ ότι θα έπρεπε και πληρωθήκανε λιγότερο απ ότι θα έπρεπε τους λένε τώρα ότι ζούσανε τόσον καιρό πάνω από τις δυνατότητες τους; Αλλά ας επανέλθουμε στο κύριο ζήτημα μας: Ποια λύση υπάρχει; Μια λύση, ίσως και η πιο πρωτότυπη, είναι να ξαναρίξουνε το κάρβουνο μέσα στο ορυχείο, και ύστερα να αρχίσουνε από την αρχή να το ξαναβγάζουνε! Μια άλλη λύση είναι να του βάλουνε φωτιά και να το κάψουνε εκεί επί τόπου (έχει γίνει κι αυτό τον 18 αιώνα)! Μια τρίτη λύση είναι να το μοιράσουνε όμορφα, ωραία και δίκαια, δηλαδή δωρεάν σ' αυτούς που βγάλανε το κάρβουνο, στους κακόμοιρους εκείνους που τουρτουρίζουν έξω από τα συρματοπλέγματα και να λάβουμε τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μην επαναληφθεί αυτό το φαινόμενο!  

-Αγαπητέ αναγνώστη, ΑΝ, αν λέμε ΑΝ, ήσουν  υποχρεωμένος (από τις συνθήκες της ζωής σου), να διαλέξεις μια από τις τρεις παραπάνω λύσεις, ποια θα διάλεγες;"

Βοστινιώτης Παναγιώτης

Οικονομολόγος

15-12-2012

ISLAM UNDERMINING THE DIGNITY OF WOMEN

Feminists Forget Their Muslim Sisters!

The movement has sunk into hypocrisy. By IDA  LICHTER

An article in a Hamas daily accuses women of spreading a recent outbreak of swine flu. The columnist blames women for being transmitters of epidemics due to a predilection for congregating in groups to exchange news and rumours.

He suggested that outbreaks could be averted if men imposed more limitations on women’s movements. These claims might be dismissed as laughable, but they are not isolated allegations of female culpability.

Iranian cleric Ayatollah Kazim Sadighi warned women who did not dress modestly could promote adultery, which in turn increased earthquakes. A Nigerian woman was brought before a sharia court and accused of initiating a girl into witchcraft.

A Saudi cleric believes that women who wear a full veil with slits for the eyes still look too seductive with eye make-up, and he ordered that they cover one eye.

Claims that women are blameworthy also serve as pretexts for Islamist extremists who wish to strengthen gender restrictions based on religion.

Furthermore, the tribal culture favours boys over girls from birth. Women must be contained to curb their potential for causing social strife, and undermining the reputation of men. As men’s reputations are linked to the sexual behaviour  of their wives, mothers and sisters, “honour” killings and domestic violence are treated leniently.

Widespread discriminatory laws give men privileges through polygamy, forced marriage, CHILD MARRIAGE, TEMPORARY  MARRIAGES, unilateral divorce, segregation of women in the public space, regulated clothing, male guardianship and court testament worth half that of a man’s, to name a few.

In Saudi Arabia and Iran, where religion is the principal source of law, “morality police” have the power to enforce Islamic dress and sexual segregation.

Misogyny is evident in the Islamist and culture-based oppression of women in rural areas of Afghanistan and Pakistan. Women are bartered like land or animals. In Afghanistan, they are targets of attack by warlords and the Taliban.

Stoning to death for adultery, assassinations of reformers and acid attacks on girls attending school still occur in Taliban controlled areas.

Under Islamist occupation, women in Mali have suffered flogging and gang rapes for not wearing a face covering. In Indonesia, the Council of Ulema, one of the largest Islamic organizations, has rejected a UN resolution to ban female circumcision, and in Aceh province Islamic regulations demand that women are fully covered in public.

No similar discrimination in laws and cultural practice would be acceptable in the West even though sexism is far from eradicated there. The litany of restrictions would seem an obvious cause for feminist campaigners.

However, the Western feminist movement that was once an inspiration for human rights has become a shadow of its former self and, in its postmodern form, third-generation feminists are silent on Muslim women’s rights.

Instead, they are preoccupied with issues dear to the far Left, such as radical versions of moral relativism, post-colonialism and anti-Americanism.

The movement has sunk into hypocrisy and double standards. It has allowed an alliance with the far Left to trump women’s rights.

Sadly, feminists have ignored the victims of patriarchy, and abandoned the reformers battling to reinterpret religious texts in favour of sexual equality.

Choosing to share their bed with Islamist misogynists, feminists are betraying their Muslim sisters. At the same time, they forgo historic feminist ideals based on absolute values and guarantees provided by international protocols. Hillary Clinton has pledged continued support for Afghan women’s rights. Perhaps she could also lead a new wave of feminism.

CHURCH USED “BLACKMAIL”, SECRECY

CLERGY ABUSE  by Barney Zwartz:  The  Age Newspaper 27/3/2013

Sexual abuse in the Catholic Church gets covered up through a system of blackmail and ''sacred silence'', according to the founder of the Broken Rites advocacy group, Chris Wilding.

She said sexual activity by priests and bishops set up a pattern of institutional secrecy and a system of blackmail that reached the highest corridors of the Vatican.

Ms Wilding told the Victorian inquiry into how the churches handled sex abuse that celibacy was a myth, and that when a priest was promoted his sexual partners could also advance.

''It is this system of blackmail that is central to the response of bishops, locally and around the world, relocating paedophile priests. If the bishop is compromised because he is known to be sexually active, the predatory cleric resorts to blackmail,'' she said.

Advertisement

Her testimony came as victims told of vicious cruelty and sexual abuse in Catholic Church-run institutions.

Gordon Hill said he was first abused at St Joseph's Home in Ballarat in the late 1940s when he was five.

''I was cleaning a staircase when I was pulled up by the ears by a nun and taken to a room with a priest,'' he said.

Mr Hill said he was abused repeatedly until he went to a different part of the home at 11, and was used as slave labour - sent out to farms and once a pub to work for nothing.

He said he was punished by being stripped naked in front of the whole school, spread-eagled by four bigger boys, and beaten on the back and buttocks by a priest with a thick wooden rod. Because he bled on the floor he was thrown in ''the dungeon'' - an underground punishment room where he slept on a concrete block covered with hessian sacks - for a month.

He never set foot in a classroom except to clean it, and taught himself to read and write after he was 18. His feet were deformed by years of having only two right-shoes, and to this day he has to buy two pairs.

Ms Wilding also attacked Peter O'Callaghan, independent commissioner of the Melbourne Archdiocese abuse protocol, as a ''Mr Fixit'' whose job was to ''snuff out the scandal, pay out the victims, shut them up, deter them from reporting to police and at the same time gather the information for the church''.

Ms Wilding said the church had the help of police, judges, politicians and the media. ''The tentacles of bishops, archbishops and cardinals reach into every agency of power. The crimes of clerical abuse could not have been smothered and the spot fires extinguished without the interference and willing co-operation of persons in other agencies of power.''